Jakoś przeżyłam

Kilka postów temu wspomniałam o mojej wizycie w szpitalu, byłam tam 2 tygodnie prawie, że bez przerwy. Niektórzy zadadzą Sobie pytanie "Jak to prawie, że bez przerwy?". No więc już wyjaśniam. Do szpitala poszłam 7.X.2015r. Zostałam wypisana 14.X, ale mam takie szczęście, że już dzień później wróciłam do szpitala i wyszłam tak naprawdę dopiero 18.X.2015.
Hmm... Jak było w szpitalu? Mimo wielu wcześniejszych mętlików w głowie i smutków związanych ze szpitalem, sam pobyt wspominam bardzo miło. Poznałam wiele koleżanek przez te 2 tygodnie. Każda z nich była inna i nauczyła mnie czegoś. Z niektórymi lepiej się dogadałam, a z częścią troszkę gorzej. Również miło wspominam poznanych tam chłopaków. Dobrze się z Nimi dogadywałam razem z dziewczynami. Te 2 tygodnie spędziłam na 3 różnych oddziałach. Na początku kardiologię odwiedziłam, następnie neurologię, a na koniec endokrynologię.
Wszystko w szpitalu było bardzo przyjemne oprócz jedzenia. No chyba w każdym szpitalu tak jest. Lekarzy bardzo miło wspominam już pierwszego dnia zyskałam przezwiska "księżniczka" i "kosmitka". To pierwsze z powodu że przez cały dzień byłam przykuta do łóżka, bo ciągle pod kardiomonitorem leżałam i nie pozwalali mi się odpinać. Wszyscy wszystko musieli mi przynosić zabierać. A drugie, gdyż tego samego dnia miałam założony holter, wszędzie miałam jakieś kabelki diody no i tak wyszło z tym przezwiskiem. Obie ksywki towarzyszyły mi do końca pobytu. Nawet na kartce identyfikującej przy moim szpitalnym łóżku było moje imię i w nawiasie (kosmitka). Pielęgniarki też były bardzo miłe, choć był jeden pielęgniarz który o 19.00 kazał już wszystkim leżeć w łóżku. Kolejnego dnia przenieśli mnie na neurologię. Tam było dość miło, lecz głównie na tym oddziale leżały małe dzieci. Cały czas się z nimi bawiłam i pomagałam ich rodzicom, gdy oni na przykład chcieli pójść do toalety. Na neurologii była taka słodka mała dziewczynka, jeździła na wózku inwalidzkim, bo miała sparaliżowane nogi. Bardzo zdziwiło mnie to że pomimo tak trudnej sytuacji ciągle się śmieje, rozwesela innych. Mi też kilka razy poprawiła nastrój. Od niej nauczyłam się, że nie ważne co nas spotyka, trzeba to zaakceptować. Nie ważne, że boli, że cierpimy trzeba iść dalej z podniesioną głową. Ten na górze nad nami czuwa i daje każdemu to na co zasłużył.
Jak już powiedziałam na początku wpisu 14 października zostałam wypisana. Wróciłam do domu byłam strasznie szczęśliwa, w końcu mogłam przytulić moich najbliższych, położyć się we własnym łóżku. Poczułam się od razu lepiej. Stąd potwierdzam przysłowie, że wszędzie dobrze ale w domu najlepiej! Kolejnego dnia już poszłam do szkoły. I niestety, źle się poczułam zemdlałam. Po omdleniu poszłam do pani dyrektor, ona zadzwoniła po moją mamę. No i niestety zemdlałam kolejny raz, i kolejny. Ogólnie tego dnia zemdlałam 5 razy. Dyrekcja się przestraszyła i wezwała karetkę, no i niestety wróciłam z powrotem do szpitala. Tym razem położyli mnie na endokrynologii. Poznałam kolejne fajne dziewczyny, lecz niestety wszystkie kolejnego dnia wyszły i zostałam na sali sama. W

sumie na nudę nie narzekałam. Cały czas siedziałam na facebooku i rozmawiałam przez telefon. W miarę szybko zleciał i ten pobyt w szpitalu.  18 pażdziernika wyszłam i wsumie tym razem troszkę dłużej udało zostać mi się w domu. Od tamtego czasu jeszcze raz znalazłam się w szpitalu ale to już nie ważne. Teraz siedzę w domu. Do szkoły nie chodzę. A jak będzie z tym rokiem zdam? a może nie? opowiem wam w kolejnym moim poście.
A to moje bransoletki szpitalne. Stylowe co nie?

Jak się wali to się wali wszystko.

Dziś zawaliło się wszystko. Kilka dni temu pokłóciłam się z przyjaciółką. W sumie nie wiem dokładnie czy naprawdę była moją przyjaciółką. Dowiedziałam się, że to co mówiłam jej w tajemnicy, ona mówiła innym. Ostatnio przez moje problemy ze zdrowiem jestem strasznie wybuchowa. i przez to kłócę się z prawie każdym. We wszystkich widzę winę aby nie we mnie. Jestem praktycznie nie znośna i dziś pokłóciłam się strasznie z moim chłopakiem. Wiem, że to głównie moja wina. Nie radzę sobie z emocjami i na nim to się odbija. Ostatnio wszystko musi być tak jak ja chcę. Gdy się z kimś kłócę nie potrafię nawet powiedzieć o co poszło :/  Z moim Miśkiem poszło o moje zdrowie. Wiem, że jestem problemem dla każdego. Powiedziałam jemu tylko o tym. A Misiek od razu że nie jestem. Nie dałam nawet rady wytłumaczyć nic. Chyba nawet nie wie czemu tak uważam. Aby poruszam ten temat, On go zmienia, jak to robi czuję jakby to, że jestem problemem była prawdą.Kolejną sprawą o którą poszło, było to, że przez nadmiar emocji zaczęłam krzyczeć na Miśka, On od razu powiedział "wiem, że ci ciężko ale nie musisz się na mnie wyżywać". Natychmiast zrobiło mi się głupio bo wiem że przesadziłam. Zaczęłam mówić, że mogę rozładowywać się tak jak kiedyś. Ciągle myślę jak się pozbyć złych emocji, jak sobie z nimi radzić, nie wychodzi mi to każdemu się przez to zdarza oberwać. Pomimo, że się przeprosiliśmy i tak czuję, jakby nadal nie było tak jak dawniej. Jesteśmy ze  sobą 11 miesięcy a czuje z każdym dniem jakbyśmy się oddalali, a zaczęło to się odkąd zaczęłam mieć większe problemy ze zdrowiem. Chciałabym żeby było wszystko jak kiedyś, żeby życie było beztroskie. Niestety to chyba nie jest mi pisane. dziś króciutko i trzymajcie niedokończony rysunek. Jak skończę pokażę efekt końcowy :)

Prawda o mnie.

Hej. Od dłuższego czasu nie potrafię poradzić sobie z emocjami. Wszyscy mówią mi, że się zmieniłam, chociaż ja tego nie czuje. Fakt dużo krzyczę ostatnio i siedzę sama. Czemu? Dużo czasu się zastanawiałam czy pisać o tym tutaj, ale nikt mnie nie zna więc mogę napisać. Od dłuższego czasu mam problemy ze zdrowiem, nikt nie wie co mi jest, lekarze rozkładają ręce. Chcę żyć normalnie a nie mogę. Wszyscy mnie pilnują strasznie. Miałam różne myśli. Chciałam nawet z sobą skończyć, lecz pomyślałam o najbliższych że to ich by po prostu dobiło. Często płaczę i się martwię, rozmyślam, nikomu nic nie mówię bo nie chcę nikogo martwić. Tu się odważyłam! W tym poście chcę wykrzyczeć wszystko co czuje. Przez te "doły" nawiązałam kontakt z panią psycholog (jedni pomyślą że może jestem jakaś zwariowana, że uciekam do pomocy od psychologa, ale to nieprawda. Psychologowie pomagają wszystkim nawet tym zdrowym). Pani psycholog kazała mi wyrzucić z siebie emocje. Nie chcę mówić nic rodzinie bliskim, bo i tak widzę jak wszyscy przeżywają tą całą sytuację. Od dwóch miesięcy nie chodzę do szkoły. Tam już powstała cała masa plotek na mój temat, ale w sumie wszystkie plotki motywują mnie do jeszcze większej walki. Mogłabym powiedzieć wyżalić się mojemu chłopakowi, ale wiem że on też się martwi strasznie, rozumie co czuje i nie chcę go bardziej zadręczać. Może źle robię, lecz sumienie podpowiada żebym nie zamartwiała innych tym co czuję. Nie chcę żeby ktokolwiek z moich najbliższych się załamywał i wolę dusić to w sobie. Nikt z moich bliskich nie wie też o tym blogu. To jest dla mnie jedyne miejsce gdzie mogę się wykrzyczeć bez widoku moich bliskich z łzami. Szczerze to prawie codziennie zdarza mi się płakać. Ale co mogę poradzić? Jestem słaba i taka już chyba będę. Jedyną ucieczką z tej sytuacji jest dla mnie Bóg. Wiem, że On przygotował dla mnie taki test żebym zobaczyła ile złego w swoim życiu robiłam i chce żebym nauczyła się, że bez rodziny, przyjaciół nie da się żyć.  Chciałabym w końcu żyć normalnie. Wychodzić z przyjaciółmi gdzieś. Najgorsza w tym wszystkim jest bezsilność. Chciałabym mieć diagnozę, chyba prawie każda nawet najcięższa byłaby lepsza niż taka niewiedza. 

Jakiś czas temu często zadawałam sobie pytanie "czemu ja? " do tej pory dowiedziałam się tylko, że to przytrafiło mi się bo Bóg chce mnie przetestować. Ile to potrwa? Nie wiem, może zaraz będzie wszystko dobrze, może za rok, dwa a może nigdy nie będzie dobrze. Po prostu nie mam słów które opiszą to co w tej sytuacji czuje. Jak ktoś się mnie pyta jak się trzymam. Mówię "ok" a w sercu jest tysiąc słów których nie potrafię zebrać w zdanie. Jakbym chciała komuś powiedzieć to co czuje to nikt by mnie nie zrozumiał, bo było by to strasznie chaotyczne. Nawet teraz ten post jest strasznie pomieszany, ale trudno. Starałam się wyrazić to co czuje dość chaotycznie no ale inaczej nie potrafiłam. 

co zrobić? ☹

Już prawie miesiąc szkoły cieszycie się? Ja osobiście tak. (ale nie o tym chcę mówić) kilka wpisów temu, dodałam małą wzmiankę o szpitalu. No i niestety niedługo czeka mnie kolejna wizyta w tym nie przyjemnym miejscu. Pierwsza moja myśl była: "po prostu zajebiście". Przez tą wiadomość chodzę już parę dni zdołowana. Nie wiem co zrobić. Muszę tam pójść, ale jednak bardzo się boję.Jednym z powodów jest że straciłam przytomność i niestety tak upadłam, że ręka musiała znaleźć się w gipsie. Co zrobić? Pech to pech nic nie wymyślę. Najgorsze jest to że mam pójść do szpitala oddalonego 50km od mojej rodziny. Z jednej strony to mało do pokonania samochodem, a z drugiej sporo dla osób które są w ciągłym biegu i nie mają na nic czasu. Więc prawdopodobnie czeka mnie samotna męczarnia. Będę musiała jakoś przeżyć, niestety w chwilach nudy nie będę mogła sięgnąć po kartkę  i ołówek i oddać się w zupełności mojej pasji, bo ręka będzie tkwić przez najbliższy czas w gipsie.
Druga rzecz jaka mnie dołuje to jedzenie szpitalne, chyba każdy kto choć raz znalazł się w szpitalu ma takie samo zdanie jak ja. Pielęgniarki też są różne jedne miłe uśmiechnięte, a drugi trochę takie jędzowate.
Ostatni pobyt w szpitalu niemiło wspominam dlatego teraz towarzyszą mi pewne obawy, lecz trzeba z nimi powalczyć. Kolejny mój wpis sądzę że będzie, albo ze szpitala lub tuż po wyjściu wtedy opowiem wam wszystko co się działo, a może poznam jakąś nową przyjaciółkę? Zobaczymy wkrótce :) życzcie mi powodzenia ツ

Dwulicowość.

Cześć. Słowo z tematu pewnie wszyscy dobrze znają. To dobra, czy  zła cecha? Moim zdaniem jest i zła i dobra. Uważam że każdy powinien być Sobą i nie odgrywać dwóch różnych ról. Czy chcielibyście mieć wśród przyjaciół osobę która przed Wami był by bardzo miły, doceniał Was, Wy byście jej ufali bezgranicznie i o wszystkim opowiadali myśląc, że dotrzyma sekretu, a za waszymi plecami by Was obgadywała?  Sądzę że nikt by nie chciał. Nie dawno spotkałam w swoim życiu taką osobę. Zaufałam jej bezgranicznie, po paru miesiącach pisania z nią, gadania itp. dowiedziałam się że od początku mnie okłamywała. To mocno zabolało i od tamtej pory trochę z dystansem podchodzę do wszystkich nowo poznanych ludzi. Z drugiej strony po głębszym zastanowieniu każdy człowiek ma dwa oblicza i to nie prowadzi do niczego złego. Przecież większość z Nas w domu potrafi zachowywać się jak aniołki, a poza nim jak diabełki lub na odwrót. Dwulicowość jak każda inna cecha charakteru jest dobra jeżeli nie przesadzamy z nią i nie ranimy tym innych. Lecz pamiętajmy zawsze starajmy się być Sobą i pod wpływem innych nie zmieniajmy się. Najważniejsze by akceptować Siebie samego, jeżeli nie krzywdzimy naszą postawą innych

Drugie Pytanie jakie nasunęło mi się podczas tego wpisu to: Czy należy tak łatwo i szybko obdarzać zaufaniem innych? ja myślę, że lepiej podchodzić z dystansem trochę. Jak to się mówi: Ostrożności nigdy za wiele.

skryte uczucia.

Hejka. Na początku chcę przeprosić za tak długą przerwę. A wracając do tematu, każdy kto chodzi do gimnazjum i do szkół ponadgimnazjalnych na pewno chociaż raz w kimś potajemnie się podkochiwał i nie mówił o tym nikomu. Nie chcemy wyznać naszych uczuć, bo boimy się odrzucenia.  Nie wiemy jak nasze serca zareagują na fakt, że nasz obiekt westchnień nie odwzajemnia uczuć i martwimy się że nas wyśmieje. Dlatego każdy idzie na łatwiznę i woli ukrywać uczucia. Ja osobiście sądzę że warto zaryzykować i pogadać o uczuciach. Pomyślcie. Życie daje wam szanse i albo ją wykorzystacie, albo stchórzycie. Macie okazję, żeby być z osobą którą w sercu kochacie. Jeżeli boicie się, że ktoś was wyśmieje, zastanówcie się i postawcie się na miejscu drugiej osoby. Czy jakby ktoś wam powiedział o swoich uczuciach wyśmialibyście go? A może docenilibyście jego odwagę? Miłość to naprawdę silne uczucie i potrafi nas zagubić.
Jako że ten blog jest o mnie to podzielę się też z Wami moją pierwszą historią.  Poznałam takiego dość przystojnego chłopaka na zawodach. Ciągle kręciłam się obok niego, troszkę rozmawiałam, lecz w końcu stwierdziłam że On nie jest dla mnie i to była mądra decyzja. Po paru dniach w szkole koledzy z klasy zaczęli mnie swatać z ich kolegą. Mówili "popatrz na Niego jaki fajny, ma zajebisty charakter. Pasowali byście do Siebie". Kilka dni o tym myślałam w końcu chłopaki powiedzieli mi że się Mu podobam. Nie wiedziałam co zrobić, pierwszy raz miałam do czynienia, że komuś się spodobałam. Stwierdziłam, że dam jednak Mu szansę, że nie będę od razu skreślać człowieka. I tu pojawił się problem. On był nieśmiały i nie chciał sam powiedzieć o uczuciach i miałam ja to zrobić. Odważyłam się wzięłam poprosiłam Go w ustronne miejsce w szkole i powiedziałam, że mi się spodobał. W końcu on wydukał słowo "spoko" i poszedł. Zrozumiałam, że chłopaki mnie wkręcili. Załamałam się bardzo, stwierdziłam że nie chcę mieć żadnego chłopaka więcej!!! Lecz po pewnym czasie czekała mnie miła niespodzianka. Mega przystojny chłopak ze szkoły zaczął się mną interesować. Na początku mieliśmy być tylko przyjaciółmi, bałam się Mu zaufać. Po paru miesiącach zdobył moje zaufanie. I teraz tego nie żałuje bo jesteśmy szczęśliwą parą 8 miesięcy.

Otwórz się na innych! #Tolerancja #Stereotypy

"-Widzicie jak ten chłopak się ubiera? -on na pewno musi być pedałem"

"-Wychował się w cygańskiej rodzinie! na 100% kradnie"

"-Ona jest blondynką i dostała 4+? -musiała ściągać"

"-ciągle ubiera się na czarno. Pewnie jest Emo"

Czy te wypowiedzi są prawdziwe? Odpowiedź jest jedna oczywiście, że NIE. To są właśnie stereotypy. Znaczna większość nastolatków kieruje się nimi i wyśmiewa osoby którym są w stanie przypisać jakiś stereotyp. Serio jak chłopak zadba o Siebie, uczesze włosy, ładnie się ubierze jest od razu pedałem? Przecież to jest absurdalne! Albo jeżeli ktoś się wychował w rodzinie Romskiej itp czy od razu musi kraść? Oczywiście, że nie to, że ma inną karnację skóry, trochę inaczej mówi nie zmienia faktu że jest zwykłym człowiekiem jak każdy i ma takie same prawa jak My. Dużo osób uważa, że blondynki są kretynkami, idiotkami i na niczym się nie znają. To również jest nie prawda. Ja jestem blondynką i dobrze mi z tym, nie czuję się jakaś gorsza od reszty i głupsza od innych, przyjaciele też mnie tak nie postrzegają. Każdy stereotyp wprowadza nas w błąd. Zastanówmy się przecież z powodu stereotypów duża część osób dokucza innym i Ich szykanuje. To jest podłe!!! jedni zniosą to dobrze bo mają silną psychikę, a czasem takie głupie docinki mogą spowodować tragedie. Czy chcielibyście żeby wam ktoś dokuczał? Każdy człowiek jest inny, nie ma dwóch takich samych osób i to czyni każdego wyjątkowym. Każdy z nas ma równe i takie same prawa żeby żyć i powinniśmy starać się żeby wszyscy czuli się dobrze, nie krzywdźmy nikogo! Walczmy ze stereotypami!